محشر کبری شده از غم به پا                غصّه و ماتم شده آیین ما

قصّه ی غم قصّه ی درد وبلا                   نوحه و چشم تر و ماتم چرا؟

                                وای محّرم ماتم سرا

باز که این شهر سیه پوش شد              شعله ی شادی همه خاموش شد

صد علم عشق که بر دوش شد             چشمه ی هر شیعه پر از جوش شد

                           از خبر پر غم دشت بلا

نقل شده سرور و سلطان ما                   آنکه از او زنده شد ایمان ما

آنکه فدایش دل و هم جان ما                   آنکه هم او اوّل و پایان ما

                         رفت به صحرای بلا ،نینوا

دید که آنجا همگان دشمنند                   دید که آنان همه اهریمنند

جمله مصلّح شده ی آهنند                    گرگ صفت در پی پیراهنند

                         شاه کجا ، فتنه ی آنان کجا

دعوت مهمان به بلا دیده ای                   این همه آیین خطا دیده ای

بستن پیمان جفا دیده ای                       هیچ تو این گونه وفا دیده ای

                         کس نشنیدست چنین ناروا

بستن آب از طرف میزبان                       تشنگی و بی کسی میهمان

فصل بهار دل و دین شد  خزان                داشت زمین شرم و خجل آسمان

                          از  غم  درماندگی  پادشا

گفت به دیوان بد ارباب ما                      نیست کسی در حد انساب ما

راه پیمبر همه آداب ما                          بسته چرا روی به ما آب ما

                           هیچ نشد حاصل از این حرف ها     

جنگ شد و صلح به پایان رسید             روی به آن مزرعه طوفان رسید

موسم حج بود که قربان رسید               یا که گران مایه به ارزان رسید

                          آنچه که شد بود تماما بلا

وای که گرما و عطش جلوه گر              کودک عطشان و غم و چشم تر

حضرت ساقی هدف هر نظر                   شرم چه خونها بکند در جگر

                          رفت  به  میدان  قمر  دلربا 

نعره زد و مشک پر از  آب کرد               شاد به کارش دل اصحاب کرد  

تشنه ولی فکر به ارباب کرد                 آب نخورد و چه خوش آداب کرد

                        مشک به دستش به لبانش دعا

عزم نمودش که رود تا حرم                 آب به طفلان برد آن باکرم

آنکه ادب در بر او گشت خم               رو به حرم رفت سه چاری قدم

                         یک دفعه  شد دوره به صد بی وفا

تیغ به دست یل حیدر زدند                    قطع که شد بر ید دیگر زدند

مشک به دندان شد و بر سر زدند            نیزه و شمشیر به پیکر زدند

                         ناله زد عبّاس که اَدرِک اَخا  

گوش حسین جمله ی او را شنید            رفت و در آن دم که به سقّا رسید      

سرو قدی بود، کمان شد ،خمید                 در  دل او  هیچ  نماند  از  امید     

                             گفت : برادر خاندیّم ، چرا؟

پاسخ او داد که ای سرورم                    مادرمان  فاطمه  آمد  برم

چشم بیندوخت به این پیکرم                  گفت بگو یا اَخَوی بنگرم

                             آمدی ای شاه من ای دلگشا

حال یکی مثل منت زار نیست              خوارتر از من که کسی خوار نیست

مشک که سوراخ و مرا دار نیست          قسمت  یاری  به  تو  انگار  نیست

                            خواهشم اینست که ای باوفا

جسم مرا روی به طفلان نبر                هیچ نبر از من مشکم خبر

پاره شد از شرم وجودم جگر                در تن من نیست توان نظر

                            رفت ، ابوالفضل به سوی لقا

ثار خداوند پریشان درد                      بحر وجودش همه طوفان درد

آنکه خودش بود چو درمان درد             بود در لحظه سلیمان درد

                           رو به فرازی شد و گفت این ندا

کیست کسی تا که شود ناصرم          بی کس و تنها پُر غم خاطرم

ناجی آیین و به دین ناشرم                 وای شما را که به جان آخرم

                           گفت که ای قوم بدور از حیا

رسم وفا از چه کس آموختید                   آتش جنگی به من افروختید

این همه تن را به زره دوختید              هر دو جهان را به بدی سوختید

                         شاه که دیدست به جنگ گدا

نیزه و شمشیر به سلطان رسید           حرمله با تیر به میدان رسید

سنگ و لگد ،خنجر برّان رسید              وای چه شد،عشق به قربان رسید

                           راس شد از شاه دو عالم جدا

باز همان قصّه ی آتش زدن                 رد شدن اسب و تن بی کفن

فتنه ی شلاق و ضعیفی تن                بی کسی قوم جدا ازوطن

                           بند اسیری و خدایا خدا

کوفه و ردّ صدقه بر اسیر                  بند شغالان به تن آل شیر

زخم زبان ها و بدی بی نظیر             دختر حیدر که شد از غصّه پیر

                         ناله ی او رفت به سوی سما

گفت به آن جمع که ما اطهریم          قسمتی از حضرت پیغمبریم

حبل متینیم و همان کوثریم              از همه ی عالمیان سرتریم

                         هیچ زکاتی نرسد رو به ما

مجلس مشروب یزید پلید                گرم شد و قافله آنجا رسید

زینب غم دیده که از غم خمید            تا سر دلدار در آن طشت دید

                          پاره گریبان شد از این ماجرا

قالَ یزیدُ بن حمارُ حمار                  روی به نیکان که شمایید خوار

دست خداوند به ما بود یار             کرد  شما را  همه  زار  و نزار

                        پاسخ او داد که  ای بی حیا

هیچ ندیم به غیر از جمال                 راه شهادت که نباشد زوال

ای تو که کردی به خدایت قتال          کشتن ما نیست برایت کمال

                       باز که توهین و بد و ناروا

ماندن در کنج خرابات شام                زیر  قدم  بردن  هر  احترام

زاده ی شاهان به مقام  غلام          ای قلمم، شرم کن از این کلام

                          عاقبت کار بگو شد چها

شیردلی آمد و غمدار بود                  فکر و خیالش همه پیکار بود

خون به دلش بود ولی یار بود              منتقمی  بود  که  کرّار  بود

                      ظالم از او دید هزاران جفا

قاتل و حامی همه را خوار کرد            چاره ی آنان همه ناچار کرد

دیو صفت را به سرِ دار کرد                 دست خدا بود که این کار کرد

                         شور میان همگان شد به پا

رفت به چشمان ددان مثل دود            خون به دل جمله ی آنان نمود

غیر صفا در دل پاکش نبود                  رخت سیاه از تن نیکان ربود

                         مثل دوا شد به همه زخم ما

می گذرم تاکه بگویم زمان                  می گذرد  بر  سر  پیر  و  جوان

ای دل دیوانه تو این را بدان                  لحظه ی یاریست به صاحب زمان

                         هان نکنی راه خود از  او جدا

منتقم خون حسین است یار                 زایر بین الحرمین است یار

نور دل و نور دو عین است یار                دین خدا را خود زین است یار

                        حال که غایب شده از دیده ها

کوفی بد عهد زمانش نباش                 فصل بهاری شو ، خزانش نباش

مایه ی تضعیف توانش نباش                شمر چه بد بود ، تو آنش نباش

                       لحظه به لحظه بکن او را دعا

داری اگر عشق بیا  یار  شو                 در  قدم  ظلم  بیا  خار  شو

یک نفر از عده ی انصار شو                  اسفَلُ سافِل نه ، که سالار شو

                         دور  نشو  از  دَرِ آل  عبا

راه خدا راه علی بود و هست                 هم ابدی و ازلی بود و هست

او که به هر شیعه ولی بود و هست       جلوه ای از ذات جلی بود و هست

                       دل بده او را که بگیری صفا

خواهشم اینست که قرآن بخوان           با لب و چشمت نه که با جان بخوان

از سر دینداری و ایمان بخوان                نکته  زیاد  است  بیا  آن  بخوان

                          تا بشوی همدم ذکر خدا

جای محبت به مودت دهید                 دست معیت به  امامت  دهید

حجب و حیا عادت عادت دهید             تا  دل خود  را به  ولایت دهید

                       تُزهقُ مِن فِعلُکُما باطِلا

 

 

 

نمونه خط دوست عزیزم ستار ولی نژاد

 

یا رَبِ اغفِرلی ذُنوبی اَنتَ رَحمنُ الرَّحیم

 

بنده ای شرمنده از صدها گناهم ، ای کریم

 

چشم من همراه شیطان دست و لب یارش ، ولی

 

از گناهم عذر خواهان آمدم  همچون قدیم

 

آمدم یک بار دیگر تا ببخشایی مرا

 

یا ببخشم یا که من هم میشوم فردی رجیم

 

ذکر استفار لب را بشنو این بار از دلم

 

رحمتی کن،قلب بیماری که دارم کن سلیم

 

صحبتت باشد چه جای آرزوی باغ و حور

 

باغ و حوض و حور بی تو نیست پیشم جز جحیم

 

شش نفر با هشت کس داری به آنانت قسم

 

بگذر از جرمم، یُبَدِّل سَیِّئاتی یا رحیم

 

یا شفاعت میشود مشمول من، یا واضح است

 

ما جزايی عِندَکَ الّا الشرابُ مِن حَمیم

 

بخشش بخشندگان یک قطره از دریای توست

 

لم تواخذ باالنواصی و القدامی یا علیم

 

زنده را از مرده بیرون میکنی با لطف خود

 

چشم در راهم بیاید لطف تو همچون نسیم

 

سردی آن بخششت را هرکسی احساس کرد

 

دیگر او با گرمی آتش نخواهد شد مقیم

 

انّنی مربوب مذنب ، انت ربی یا غفور

 

راضِ عنّی باالکرامک ،وافتح ابواب نعیم

 

کَیفَ تَحرُق مَن لسان ما بذکرک یعملون

 

رخصتم ده تا بیایم  رو به کویت چون کلیم

 

جرم عاشق یک نگاه و ضرب شستی بود و رفت

 

تا گناه و جرم بعدیّش خدا باشد کریم

 

مقبره فردوسی 29/8/1393

نمونه خط استاد محمد حیدری

بتی دارم که سلطان جهان است

 

جهان چیزی نباشد ، شاه جان است

 

فقط بر لب نه ،بلکه جای عشقش

 

تمام قلب و مغز استخوان است

 

سه چاری از مریدان جنابش

 

مسیحا و خلیل و آن شبان است

 

مراد از آیه ی الیومُ اکمل 

 

خدا می داند این شیرین دهان است

 

ثنا گویش که خورشید است و در اصل

 

قمر تمثیلی از آن دُر نشان است

 

به سایل می دهد انگشتر و خود

 

نگین و زینت کون و مکان است

 

به پیش هیبتش هر سرو شیراز

 

به آن بالا بلندی  چون کمان است

 

به شرحش شعر من درمانده و زار

 

به وصفش لال نطق هر زبان است

 

یکی پرسید.عاشق دلبرت کیست؟

 

به او گفتم . امیرالمومنان است

 

 

 

تو ای دل تا به کی یعقوب گونه عمر می بازی

 

 

به چوگانت بیا میدان و با این گوی کن بازی

 

 

نشستن با بدان غیر از بدی حاصل نمی دارد

 

 

بمان تنهای تنها و بخوان شعر و بزن سازی

 

 

تو از خاکی بمان خاکی نباش از مردمان شاکی

 

 

که جز چندی همه دارند خوی گرگی و بازی

 

 

جهان فانیست ای دانا نمیمانی تو هم چون او

 

 

بمان تا لحظه ی  رفتن کنار یار دمسازی

 

 

به آن روزی که ((ندعو کلّ اُناسِ))به مولاشان

 

 

بیار ایمان که با اینت سرا در فردوس اندازی

 

 

رضای خالقت در هر زمانی پیش رو باشد

 

 

که عالم بی رضای او ندارد ارزش غازی

 

 

چه زیبا عالمی دارد سکوتی از سر حکمت

 

 

بیا کمتر بنال ای دل که شاید یافتی رازی

 

 

نوای ساز ایرانی کند تاثیر در روحم

 

 

ندارد حس و احوالم نشان از راک و از جازی

 

 

تمام خوش نویسی مینشیند بر دلم اما

 

 

که این خط شکسته پیش چشمم دارد اعجازی

 

 

به این شعری که عاشق گفت،می آید به تحسینش

 

 

 

خداوند غزل ،حافظ،همان مجذوب شیرازی

 

کد خدای شعر ایران ،،حافظ است

 

 

شاعران را مثل سلطان ،،حافظ است

 

 

 

روی لبها شعر دیگر شاعران

 

 

آنکه شعرش هست در جان ،،حافظ است

 

 

بین این اسلام و ایمان فرق هاست

 

 

سالکی چون کوه ایمان ،،حافظ است

 

 

آسمان نظم دارد نجم ها

 

 

این مکان را ماه تابان،،حافظ است

 

 

شعر اگر چون کوه باشد در مثل

 

 

منتها و قلّه ی آن ،،حافظ است

 

 

بر کویر خشک روح و طبع من

 

 

آنکه باشد عین باران ،،حافظ است

 

 

حرف شعرم چیست؟ میگوید که عشق

 

 

از همان اول به پایان،،حافظ است

 

 

ای که داری دوست عاشق را،،بگو

 

 

کد خدای شعر ایران،،حافظ است

 

نمونه خط حضرت امیرالمومنین ع

 

یا حبیبی انّ عینی سوی توست

 

 

قبله گاهم هر زمانی کوی توست

 

 

پیش من خوش بو ترین عطری که هست

 

 

ای نگار بهترینم بوی توست

 

 

اعتبار مستی هر باده ای

 

 

قطره ای از آب حوض و جوی توست

 

 

برتر از صدها ثواب و کار نیک

 

 

یک نگاه ای شاه دل بر روی توست

 

 

جلوه ای از خلق و خوی کردگار

 

 

خوب میدانم که آن هم خوی توست

 

 

این جهان و آن سرا و روز حشر

 

 

بسته ی زنجیر تار موی توست

 

 

مرز بین کفر و ایمانی که عشق

 

 

حاصل یک غمزه ی جادوی توست

 

 

عاشقی چون بنده روزی تا نجف

 

 

چون بیاید مست جست و جوی توست

 

 

 

 

بی علی هستی ، تو را جانت چکار

 

 

دم زدن از دین و ایمانت چکار

 

 

خدمت شاهان نکردی یک زمان

 

 

آرزوی وصل سلطانت چکار

 

 

چشم دید یک چراغت نیست نیست

 

 

صحبت از آن ماه تابانت چکار

 

 

رنج ها کم برده ای ،ای دیو خو

 

 

خاتم سلطان سلیمانت چکار

 

 

اهل عقل و فکر و دانش نیستی

 

 

جّر و بحث و اصل و برهانت چکار

 

 

در پی دارو نرو چون در دلت

 

 

مرده ای و لطف درمانت چکار

 

 

خلق و خویت مثل حیوانست و جِن

 

 

حور همچون ماه و انسانت چکار

 

 

نیستی عاشق،تو ای عاشق بگو

 

 

دیدن معشوق پنهانت چکار

 

 

زندگینامه استاد شهریار مجموعه: زندگینامه شعرا و دانشمندان سید محمد حسین بهجت تبریزی در سال 1285 هجری شمسی در روستای زیبای « خوشکناب » آذربایجان متولد شده است. او در خانواده ای متدین ، کریم الطبع واهل فضل پا بر عرصه وجود نهاد. پدرش حاجی میر آقای خوشکنابی از وکلای مبرز و فاضل وعارف روزگار خود بود که به سبب حسن کتابتش به عنوان خوشنویسی توانا مشهور حدود خود گشته بود.

 

شهریار که دوران کودکی خود را در میان روستائیان صمیمی و خونگرم خوشکناب در کنارکوه افسونگر « حیدر بابا » گذرانده بود همچون تصویر برداری توانا خاطرات زندگانی لطیف خود را در میان مردم مهربان و پاک طینت روستا و در حریم آن کوه سحرانگیز به ذهن سپرد.

 

 

او نخستین شعر خویش را در چهار سالگی به زبان ترکی آذربایجانی سرود . بی شک سرایش این شعر کودکانه ، گواه نبوغ و قریحه شگفت انگیز او بود.

 

شهریار شرح حال دوران کودکی خود را در اشعار آذربایجانیش بسیار زیبا،تاثیر گذار و روان به تصویر کشیده است. طبع توانای شهریار توانست در ابتدای دهه سی شمسی و در دوران میانسالی اثر بدیع و عظیم« حید ربابایه سلام» را به زبان مادریش بیافریند . او در این منظومه بی همتا در خصوص دوران شیرین کودکی و بازیگوشی خود در روستای خشکناب سروده است: قاری ننه گئجه ناغیل دییه نده ، ( شب هنگام که مادر بزرگ قصه می گفت، ) کولک قالخیب قاپ باجانی دویه نده، (بوران بر می خاست و در و پنجره خانه را می کوبید،) قورد کئچی نین شنگیله سین ییه نده، ( هنگامی که گرگ شنگول و منگول ننه بز را می خورد،) من قاییدیب بیر ده اوشاق اولایدیم! (ای کاش من می توانستم بر گردم و بار دیگر کودکی شوم !)

 

 

شهریار دوران کودکی خود را درمیان روستائیان پاکدل آذربایجانی گذراند. اما هنگامی که به تبریز آمد مفتون این شهر جذاب و تاریخ ساز و ادیب پرور شد. دوران تحصیلات اولیه خود را در مدارس متحده ، فیوضات و متوسطه تبریز گذراند و با قرائت و کتابت السنه ترکی ، فارسی و عربی آشنا شد.

 

شهریار بعدا به تهران آمد و در دارالفـنون تهـران خوانده و تا کـلاس آخر مـدرسه ی طب تحـصیل کردو در چـند مریض خانه هـم مدارج اکسترنی و انترنی را گـذراند ولی در سال آخر به عـلل عـشقی و ناراحـتی خیال و پـیش آمدهای دیگر از ادامه تحـصیل محروم شد و با وجود مجاهـدتهـایی که بعـداً توسط دوستانش به منظور تعـقـیب و تکـمیل این یک سال تحصیل شد، شهـریار رغـبتی نشان نداد و ناچار شد که وارد خـدمت دولتی بـشود؛ چـنـد سالی در اداره ثـبت اسناد نیشابور و مشهـد خـدمت کرد و در سال 1315 به بانک کـشاورزی تهـران داخل شد .

 

 

شهـریار در تـبـریز با یکی از بـستگـانش ازدواج کرده، که ثـمره این وصلت دودخـتر به نامهای شهـرزاد و مریم است. از دوستان شهـریار مرحوم شهـیار، مرحوم استاد صبا، استاد نـیما، فـیروزکوهـی، تـفـضـلی، سایه وزاهدی رامی تـوان اسم بـرد.

 

 

 

وی ابتدا در اشعارش بهجت تخلص می کرد. ولی بعدا دوبار برای انتخاب تخلص با دیوان حافظ فال گرفت و یک بار مصراع: «که چرخ این سکه ی دولت به نام شهریاران زد» و بار دیگر «روم به شهر خود و شهریار خود باشم» آمد از این رو تخلص شعر خود را به شهریار تبدیل کرد.

 

 

اشعار نخستین شهریار عمدتا بزبان فارسی سروده شده است. شهریار خود می گوید وقتی که اشعارم را برای مادرم می خواندم وی به طعنه می گفت: "پسرم شعرهای خودت را به زبان مادریت هم بنویس تا مادرت نیز اشعارت را متوجه شود!" این قبیل سفارشها از جانب مادر گرامیش و نیز اطرافیان همزبانش، باعث شد تا شهریار طبع خود را در زبان مادریش نیزبیازماید و یکی از بدیعترین منظومه های مردمی جهان سروده شود. سیری در آثار شهـرت شهـریار تـقـریـباً بی سابقه است، تمام کشورهای فارسی زبان و ترک زبان، بلکه هـر جا که ترجـمه یک قـطعـه او رفته باشد، هـنر او را می سـتایـند.

 

منظومه «حیدر بابا سلام» در سال 1322 منتشر شد واز لحظه نشر مورد استقبال قرار گرفت. "حـیـدر بابا" نـه تـنـهـا تا کوره ده های آذربایجان، بلکه به ترکـیه و قـفـقاز هـم رفـته و در ترکـیه و جـمهـوری آذربایجان چـنـدین بار چاپ شده است، بدون استـثـنا ممکن نیست ترک زبانی منظومه حـیـدربابا را بشنود و منـقـلب نـشود. این منظومه از آثار جاویدان شهریار و نخستین شعری است که وی به زبان مادری خود سروده است. شهریار در سرودن این منظومه از ادبیات ملی آذربایجان الهام گرفته است. منظومه حیدربابا تجلی شور و خروش جوشیده از عشق شهریار به مردم آذربایجان است ، این منظومه از جمله بهترین آثار ادبی در زبان ترکی آذری است، و در اکثر دانشگاههای جهان از جمله دانشگاه کلمبیا در ایالات متحده‌آمریکا مورد بحث رساله دکترا قرار گرفته است و برخی از موسیقیدانان همانند هاژاک آهنگساز معروف ارمنستان آهنگ جالبی بر آن ساخته است. اشعار ولایی عمق تعلقات دینی و توجهات مذهبی خانواده و نیز شخص استاد شهریار به حدی است که عشق به ائمه اطهار علیه‌السلام در بسیاری از اشعارش عینا هویداست.

 

 

او در نعت حضرت رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می فرماید:

ستون عرش خدا قائم ازقیام محمد -------

 

ببین که سر بکجا می کشد مقام محمد

 

بجز فرشته عرش آسمان وحی الهی -------

 

پرنده پر نتوان زد به بام محمد

 

به کارنامه منشور آسمانی قرآ ن --------

 

که نقش مهر نبوت بود بنام محمد...

 

شهریار در شعر یا علی علیه‌السلام در مورد حضرت امیر المومنین علیه‌السلام می فرماید:

مستمندم بسته زنجیروزندان یاعلی -------

 

دستگیر ای دستگیر مستمندان یا علی

 

بندی زندان روباهانم ای شیر خدا -------

 

می جوم زنجیر زندان را به دندان یا علی

 

اشعار شهریار در ستایش امام اول شیعیان جهان سرآمد سلسله مداحان اهل بیت عصمت و طهارت علیه‌السلام است.

 

 

علی ای همای رحمت توچه آیتی خدارا -------

 

که به ما سوا فکندی همه سایه هما را

 

دل اگرخداشناسی همه در رخ علی بین -------

 

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

 

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن -------

 

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را ...

 

شهریار جانسوزترین اشعار خود را تقدیم حضرت سید الشهداء علیه‌السلام و حماسه ابدی او کرده است:

 

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین ------

 

روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

 

ازحریم کعبه جدش به اشکی شست دست ------

 

مروه پشت سرنهاداماصفا دارد حسین... .

 

ویژگی سخن شهریار روح بسیار حساسی دارد. او سنگ صبور غمهای نوع انسان است.اشعار شهریار تجلی دردهای بشری است. او همچنین مقوله عشق را در اشعار خویش نابتر از هر شعری عرضه داشته است. در ایام جوانی و تحصیل گرفتار عشق نا فرجام ، پر شرری می گردد. عشق شهریار به حدیست که او در آستانه فارغ التحصیلی از دانشکده پزشکی ،درس و بحث را رها می کند و دل در گرو عشقی نا فرجام می گذارد :

دلم شکستی و جانم هنوز چشم براهت

 

شبی سیاهم و در آرزوی طلعت ماهت

 

در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست

اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت

 

 

اما این عشق زمینی بال پرواز او را بسوی عشق نامحدود آسمانی می گشاید.

 

قفسم ساخته و بال و پرم سوخته اند

 

مرغ را بین که هنوزش هوس پرواز است!

 

سالها شمع دل افروخته و سوخته ام -------------

 

تا زپروانه کمی عاشقی آموخته ام

 

عجبا که این عشق مسیر زندگی شهریار را تغییر دادو تاثیری تکان دهنده بر روح و جان شهریار نهاد و جهان روان او را از هم پاشید.

 

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند-----------

 

درشگفتم من چرا ازهم نمی پاشد  ز هم دنیا چرا

 

جهان این عشق نافرجام بحدی در روح و روان او ماندگار شد که حتی هنگام بازگشت معشوق، عاشق به وصل تن نداد .

 

 

آمدی جانم بقربانت ولی حالا چرا ------------

 

بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا!؟

شهریارهمانگونه که به سرزمین مادری و رسوم پدر خود عشق می ورزد اشعار بسیار نغزی در خصوص مقام مادر و پدر به زبانهای ترکی و فارسی سروده است:

 

گویند من آن جنین که مادر ------

از خون جگر بدو غذا داد تا زنده ام آورد به دنیا ------

جان کند و به مرگ خود رضا داد هم با دم گرم خود دم مرگ ------

صبرم به مصیبت و عزا داد من هرچه بکوشمش به احسان ------

هرگز نتوانمش سزا داد جز فضل خدا که خواهد اورا ------

با جنت جاودان جزا داد

شهریار در شعر بسیار لطیف «خان ننه» آنچنان از غم فراق مادربزرگ عزیزش می نالد که گویی مادربزرگش نه بلکه مادرش را از دست داده است! عـلاقـه به آب و خـاک وطن را شهـریار در غـزل عید خون و قصاید مهـمان شهـریور، آذربایـجان، شـیون شهـریور و بالاخره مثـنوی تخـت جـمشـید به زبان شعـر بـیان کرده است. شهریار شاعر سه زبانه است. او به همه زبانها و ملتها احترامی کامل دارد.

 

در اشعار او بر خلاف برخی از شعرای قومگرا نه تنها هیچ توهینی به ملل غیر نمی شود بلکه او در جای اشعارش می کوشد تا با هر نحو ممکن سبب انس زبانهای مختلف را فراهم کند. اشعار او به سه زبان ترکی آذربایجانی،فارسی و عربی است .

 

سبک شناسی آثار اصولاْ شرح حال و خاطرات زندگی شهریار در خلال اشعارش خوانده میشود و هر نوع تفسیر و تعبیری که در آن اشعار بشود، به افسانه زندگی او نزدیک است.

عشقهای عارفانه شهریار را میتوان در خلال غزلهای انتظار؛ جمع وتفریق؛ وحشی شکار؛ یوسف گمگشته؛ مسافر همدان؛ حراج عشق؛ ساز صباء؛ ونای شبان و اشک مریم: دو مرغ بهشتی....... و خیلی آثار دیگر مشاهده کرد.

 

محرومیت وناکامیهای شهریار در غزلهای گوهرفروش: ناکامیها؛ جرس کاروان: ناله روح؛ مثنوی شعر؛ حکمت؛ زفاف شاعر و سرنوشت عشق بیان شده است.

 

خیلی از خاطرات تلخ و شیرین او در هذیان دل: حیدربابا: مومیای و افسانه شب به نظر میرسد. در سراسر اشعار وی روحی حساس و شاعرانه موج می زند, که بر بال تخیلی پوینده و آفریننده در پرواز است.و شعر او در هر زمینه که باشد از این خصیصه بهره مندست و به تجدد و نوآوری گرایشی محسوس دارد.

شعرهایی که برای نیما و به یاد او سروده و دگرگونیهایی که در برخی از اشعار خود در قالب و طرز تعبیر و زبان شعر به خرج داده, حتی تفاوت صور خیال و برداشت ها در قال سنتی و بسیاری جلوه های دیگر حاکی از طبع آزماییها در این زمینه و تجربه های متعدد اوست.

 

قسمت عمده ای از دیوان شهریار غزل است.سادگی و عمومی بودن زبان و تعبیر یکی از موجبات رواج و شهرت شعر شهریار است. شهریار با روح تاثیرپذیر و قریحه ی سرشار شاعرانه که دارد عواطف و تخیلات و اندیشه های خود را به زبان مردم به شعر بازگو کرده است. از این رو شعر او برای همگان مفهوم و مأنوس و نیز موثر ست. شهریار در زمینه های گوناگون به شیوه های متنوع شعر گفته است شعرهایی که در موضوعات وطنی و اجتماعی و تاریخی و مذهبی و وقایع عصری سروده, نیز کم نیست. تازگی مضمون, خیال, تعبیر, حتی در قالب شعر دیوان او را از بسیاری شاعران عصر متمایز کرده است. اغلب اشعار شهریار به مناسبت حال و مقال سروده شده و از این روست که شاعر همه جا در درآوردن لغات و تعبیرات روز و اصطلاحات معمول عامیانه امساک نمی کند و تنها وصف حال زمان است که شعر اورا از اشعار گویندگان قدیم مجزا می‌کند.

ماه من در پرده چون خورشید غماز غروب

گشت پنهان و مرا چون دشت رنگ از رخ پرید

چون شفق دریای چشمم موج خون میزد که شد

آفتاب جاودان تابم ز چشمم ناپدید

سرانجام خورشید حیات شهریارملک سخن و افتاب زندگی ملک الشعرای بی بدیل ایران پس از هشتاد وسه سال تابش پر فروغ در کوهستانهای آذربایجان غروب کرد. اما او هرگز نمرده است زیرا اکنون نام او زیبنده روز ملی شعر و ادب ایران و نیز صدها،میدان،خیابان،مرکز فرهنگی،بوستان و ... در کشورمان ونیز در ممالک حوزه های ترکستان(آسیای مرکزی) و قفقازیه و ترکیه می باشد. 27

 

شهریور ماه سال 1367 شمسی سالروز وفات آن شاعرعاشق و عارف بزرگ است. در آنروز پیکرش بر دوش دهها هزار تن از دوستدارانش تا مقبره الشعرای تبریز حمل شد و در جوار افاضل ادب و هنر به خاک سپرده شد .

روز ملی شعر و ادب بیست و هفتم شهریور ماه سالروز خاموشی شهریار شعر ایران با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی " روز ملی شعر و ادب " نامیده شده است.

نمونه آثار در راه زندگانی جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را -----

 

نجستم زندگانـــی را و گم کـردم جوانی را

 

کنون با بار پیــری آرزومندم که برگـردم -----

 

به دنبال جوانـــی کـوره راه زندگانــــی را

 

به یاد یار دیرین کاروان گم کـرده رامانـم -----

 

که شب در خــواب بیند همرهان کاروانی را

 

بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی -----

 

چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون جوانی را

 

چه بیداری تلخی بود از خواب خوش مستی -----

 

که در کامم به زهر آلود شهد شادمانـــی را

 

سخن با من نمی گوئی الا ای همزبـان دل -----

 

خدایــا بــا کـه گویم شکوه بی همزبانی را

 

نسیم زلف جانان کو؟که چون برگ خزان دیده-----

 

به پای سرو خود دارم هوای جانفشانـــی را

 

به چشم آسمانـی گردشی داری بلای جان -----

 

خدایـــا بر مگردان این بلای آسمانـــی را

 

نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتـن-----

 

که از آب بقا جویند عمــــر جاودانـی را

 

 

عماد خراسانی