حاشا که همین مستیم از نوش شراب است       

                این دار جهان پیش من مست حباب است

در این دل من عشق خداوند  چه  لبریز             

                  بی عشق خدا،در نظرم عشق سراب است

خواهان  سرای  ابدی هستم و در اصل                    

           درویشم  و  رویم  به  جهان روی عتاب است

طنبور  و  دف  و نی  همه افسانه سرایند                 

            سوز  دل  من  نغمه ی  سنتور و رباب است

این خوش دل عاشق که از او شعر بجوشد              

           آباد  سرا ایست  که  از  عشق  خراب است

نسخه ی قدسی:این نسخه که متشکل از پنجاه نسخه بوده که شامل 600 غزل و 7 قصیده و 45 قطعه و 39 رباعی و 6 مثنوی و یک ترکیب و یک ترجیع میباشد که جناب قدسی آنرا طی هشت سال جمع آوری کرد .این نسخه دارای تعدادی شعر منتسب و تعدادی شعر از سلمان ساوجی میباشد ولی کاملترین نسخه نسبت به  نسخه ی قزوینی و نیساری و سایه و خانلری  میباشد

نسخه ی قزوینی:این نسخه شامل 495 غزل و تعدادی قطعه و قصیده و رباعی و مثنوی میباشد .ولی بعضی از ابیات و بعضی از اشعار حافظ در آن نیامده است

نسخه ی خانلری:این نسخه که از دو جلد تشکیل شده و شامل 486 غزل و تعدادی مثنوی و... میباشد. این نسخه متشکل از 14 نسخه میباشد

نسخه ی سایه:این نسخه که از 31 نسخه تشکیل شده است شامل 484 غزل است

نسخه ی نیساری:شامل 476 غزل مسلم و 32 غزل مشکوک که متشکل از 48 نسخه میباشد.

هر نکته ای که گفتم در وصف آن شمایل       

                      هر  کو  شنید  گفتا  لله  در  قایل

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول           

                آخر بسوخت جانم در کسب این فضایل

حلاج بر سر دار این نکته خوش سراید      

                از شافعی نپرسید امسال این مسایل

گفتم که کی ببخشی بر جان ناتوانم      

                   گفت آن زمان که نبود جان در میان حایل

دل داده ام به یاری شوخی کشی نگاری       

                        مرضیه  السجایا  محموده  الخصایل

دردا،که بر در خود بارم نداد دلبر  

                    چندان  که  از  جوانب  انگیختم  وسایل

در عین گوشه گیری بودم چو چشم مستت      

              واکنون شدم به مستان چون ابروی تو مایل

از آب دیده صد ره طوفان نوح دیدم    

                  واز لوح سینه نقشت هرگز نگشت زایل

ای دوست دست حافظ تعویذ چشم زخم است      

                      یا  رب  ببینم آن  را  در  گردنت  حمایل

......عده ای کور دل می گویند حضرت حافظ شافعی مذهب بوده که اگر به بیت شماره 3 غزل فوق نگاه کنند و ذره ای فکر کنند میفهمند که این فکرشان اشتباه است.......بعضی هم میگویند خواجه جبر گرا بوده که بیت دوم این غزل این تهمت را هم از خواجه برمیدارد .

شادی روح ملکوتی حضرت لسان الغیب صلوات

حافظا رخصت طبعی بده و لطف بیان       

                     که من و قوهّ ی من هیچ ندارند توان

عقده ی این دل پیرم به وساطت بگشا    

                  که دل از رخصت شعر تو شود پاک جوان

مردمان  پیرو  فتوای  شیوخند  و منت      

               گوش دل را به تو دادم که تویی شیخ زمان

شعر پاکت به لب انس و ملک بوده و هست   

              وصف حالات تو دور از من واین دست وزبان

راز ها دیده ام از شعر تو ای شاه سخن      

         نیست گوشی که از آن حرف بیارم به میان

منکر  منکر  عرفان  تو  هستم  زیرا        

                        درک کردم تو و عرفان تو را با دل و جان

حکم و دستور تو آن بود که عاشق باشم    

          چشم گفتم به تو و حکم تو با روح و روان

جریان از این قراره که ما تخلصمون رو از حضرت حافظ گرفتیم .این شعر هم در واقع شرحی بود که دوستان بدونن جریان عاشق بودن چیه ،امیدوارم لذت ببرید

 

• همه آلبوم ها
• هنر

 

5185

 

 

 

الا  یا  ایها  الساقی  بگیر  از من تو این حایل       

                    که آن خوش باده ی عشقت کند دیوانه هر عاقل

جدایم  کن  از  این  دنیا که اهل آسمانم من            

              بیا  تا  روح  غمگین  را  کنی  آزاد  از  این  کاگل

نزن بر سینه ام جانا تو دستی رد که درویشم        

               خدا  دستور  می گوید  نران  از  درگهت  سایل

گدا بودن در این درگاه خوش صد تخت می ارزد     

                       اسیر  بند  اینان  میشود  اسکندری  کامل

بنازم من به آن شاهی که میپوشد خطاها را      

                     که با او ذره چون خورشید و بی او عالمان جاهل

در این دریای طوفانی که در آن ساحلی هم نیست  

                 مگر  با  نوح  کشتیبان رسی تا خشکی و ساحل

اگر مشتاق دیداری بکن در راه او کاری         

                            که بی جریان خون هرگز نمی دارد تپش یک دل

اگر راه تو حق باشد چرا با عمر پنجاهت           

            نه شوری در دلت باشد نه هستی بنده ای قابل

بیا یا کسب علمی کن و یا صاحب شو فضلی را     

            که فانی میشود هر کس بجز هر عالم و فاضل

لقای یار پنهانت هزاران  رنج می دارد                

                     ولی این رنج شیرین است اگر آخر دهد حاصل

شدی بدنام،ای عاشق تو از بس دم زدی از یار       

                ولی خوش باش چون بی او عبادت میشود باطل

به قول استاد شهریار:

((من به استقبال حافظ می روم دیوانه وار                عاقل انگارد که با حافظ رقابت می کنم))

 

 

 

 

 

صبح من آغاز شد امروز با یادی از او        

                    باز من  دیوانه ام  دیوانه ای  دیوانه خو

شمع بزم آفرینش هست و من پروانه اش    

               نقطه ی با است و من حیران صدها حسن او

هرچه دانا می شوم گویا به او جاهل ترم           

        ریسمان علم پیش یار باشد مثل مو

شادی دنیا نمی ماند،درآن دنیای اصل      

             آنچه شادت میکند بغضیست مهمان در گلو

ترک مهر جمع اینان را نمی دانم که من           

           چاکری هستم و آنان سرورانند ای عدو

گفت:جانت را بخر کم دم بزن از عشق او      

           بنده ی شاهی خطاپوشم برو این را بگو

یک حقیقت نقل کرد آن شیخ دربارش،چنین:   

              کیمیا  را  هر  زمان  از  خاک پای او بجو

ماه اگر این نور دارد نور او هست از قمر     

                   آن  قمر  از  شمس  روی  او  بگیرد  آبرو

وصف او را ذات یکتا کرده است از من نپرس       

         هفت دریا را چه کس جا می دهد در یک سبو

ای تو عاشق راز و رمز شعر را پایان بده      

              چونکه می نامند تو را دیوانه ای دیوانه خو

نکته::::::آنکسی اهل بشارت که اشارت داند//

با نگارم  عهد  بستم جز رضایش را  نخواهم     

                      هم دل و هم پایبندم من ولی از غم تباهم

روز من بی روی چون خورشید او تاریک تاریک         

             فکر با یادش  کنارش دل  به سوی  او نگاهم

مجرم عشقم که جرمم عشق هست و هر زمانی     

             دل خوشم چون روز محشر اجر دارد این گناهم

حزن و غم در چهره دارم  آه و صدها ناله  کارم      

                جای  او  در  سینه ی  من  نام  او  همراه  آهم

ماتمش شیرین شیرین می شود بعد از وصالش        

                     او  بیاید  اهل  مسجد  ورنه  اهل  خانقاهم

دین من عشق است و دلبر مثل روح و جان جسمم

                         دور،از او تار تار و  در  کنارش  چون  پگاهم

در خیالاتم چه تابان مثل ماهی می درخشد  

                      یک گدا در کوی او هستم ولی  چون پادشاهم

تاج شاهی خون بهای دام و زندان شد ولی من    

                     می کنم  این  تاج  شاهی  را فدای  قعر  چاهم

گنج  دنیا  را  به  جای  دیدنش  کی  میپذیرم  

                     هر زمان می گویم این را نیست کوکب مثل ماهم

جز وصالش را نه میخواهم نه می جویم که با او    

                     عاشقی پیروز و بی او  مثل  شاهی  بی سپاهم

کاری از استاد مجید مهرگان

استاد مجید مهرگان در سال 1324 در شهر رشت متولد شد.