یک شانه آن مو را بزن تا آنکه بی هوشم کنی  

   

                    یک حلقه در دستم بکن تا حلقه در گوشم کنی

 

کمتر بزن تیری به من با آن کمان ابروی خود      

 

                           از درد دوری بلبلم بازآ که خاموشم کنی

 

إنی غریبٌ مبتلا  رحمی به حالم دلبرا            

   

                       نیکو نمی باشد اگر روزی فراموشم  کنی

 

هذا کلامٌ مِن کسی کو در طریقت ساکن است      

 

                     گر یک نظر سویم کنی پر جنب و پر جوشم کنی

 

مَن کُنتُ مَولا بعد از این باشد علی مَولای او            

     

                       ای شاه لطفی میکنی! یک پنددر گوشم کنی؟

 

صبر است فایق بر قضا،ترس است یک اعظم گناه    

   

                            خالی شد از من بار من تا بار بر دوشم کنی

 

ای راه دین را منتها ای ذات یکتا ای خدا    

           

                     از عشق یک جامم بده تا مست و بی هوشم کنی

 

با های اینان هو کشان دارم تمنایی که تو    

         

                                فیل تعصب را بُکُش تا مثل یک موشم کنی

 

هر چند عاشق مذهبم اما که سستم در عمل  

     

                       خواهم جدا از این و آن مهمان به آغوشم کنی

 

 

 

ای در چمن خوبی رویت چو گل خودرو          

         

          چین شکن زلفت چون نافه ی چین خوشبو

 

ماه است رخت یاروز؟مشکست خطت یا شب؟    

 

               سیم است برت یا عاج؟سنگ است دلت یا رو

 

لعلت به دُر دندان بشکست  لب پسته          

   

                            زلفت به خم چوگان بربود دلم چون گو

 

آن رایحه ی زلفست؟ یا لخلخه ی عنبر                

   

                       یا غالیه میساید  در باغچه ی حسن او؟

 

گفتی سخن خود را با یار بباید گفت        

                 

                      ای کاش توانستم گفتن سخنی با او

 

بدگوی تو آن باشد کز یار کند منعت                  

         

                    گر یار نکو باشد مشنو سخن بد گو

 

با ما به از این میباش تا راز نگردد فاش                    

 

                           نَبود بد اگر باشی با دلشدگان نیکو 

 

استاد غزل سعدیست پیش همه کس اما              

       

                           دارد سخن حافظ طرز سخن خواجو

 

منبع:؛:حافظ نسخه ی قدسی

 

نباشم من به جز عشقش به چیز دیگری واجد    

 

                                نباشد حالتم گاز و نباشد مایع و جامد

 

ملامت گوی کفارم سراپا خوار مومن ها  

       

                         که گاهی خالی از هر دین و گاهی میشوم عابد

 

نه اهل خانقاهم من نه مسجد نه کلیسایی        

 

                           نه یک درویشم و صوفی نه یک رندم نه یک زاهد

 

نه عاقل مثل شیرینم نه مجنون مثل فرهادم  

     

                                 نه از دنیا شدم خارج نه در آن عالمم وارد

 

نه این باشم نه آن باشم نه دنیایی نه اُخرایی  

 

                             نه بیدار و نه در خوابم کجا در راه و کی راکد

 

سحر خیزی دعا گویم رفیق سبحه ای در شب    

 

                         نسیم صبح می‌باشد به صدق گفته ام شاهد

 

از این احوال گوناگون زمانی شاکی شاکی    

   

                               زمانی شاکر شاکر به روی تربتی ساجد

 

نصیحت بادعایی هم درون شعر من آمد    

   

                             اگر آن را نفهمیدی به چشم دل تویی فاقد

 

اگر باکشتی نوحی چرا غمخوار کنعانی    

   

                         که این غمخواری بیجا کند ایمان و دین فاسد

 

تفاوت نیست جز پوشش میان شیخ و بازاری      

 

                               بیا بازار اینان را بکن بی رونق و کاسد

 

هزاران نکته باشد در کلام عاشق اما گفت:

   

                                 نباشم جز ولای او به چیز دیگری واجد

 

نکته:::؛:کنعان در بیت هشتم اسم پسر حضرت نوحه که کافر بود.

 

 

 

ای دل غلام شاه جهان باش و شاه باش    

 

                          پیوسته در حمایت لطف الله باش

 

از خارجی هزار به یک جو نمی‌خرند    

         

                        گو کوه تا به کوه منافق سپاه باش

 

چون احمدم شفیع بود روز رستخیز    

   

                           گو این تن بلاکش من پر گناه باش 

 

آنرا که دوستی علی نیست کافر است    

 

                               گو زاهد زمانه و گو شیخ راه باش

 

امروز زنده ام به ولای تو یا علی      

 

                               فردا به روح پاک امامان گواه باش

 

قبر امام هشتم سلطان دین رضا  

     

                              از جان ببوس و بر در این بارگاه باش

 

دستت نمی‌رسد که بچینی گلی ز شاخ    

 

                               باری به پای گلبن ایشان گیاه باش

 

مردخداشناس که تقوا طلب کند        

     

                         خواهی سفید جامه و خواهی سياه باش

 

حافظ طریق بندگی شاه.پیشه کن      

   

                                    آنگاه در طریق چو مردان راه باش

 

منبع::: حافظ قدسی__ نسخه کتاب فروشی اسلامیه (سال1323)__حافظ نسخه زمان مظفرالدین شاه قاجار

..این غزل +غزل مژده ی وصل تو کو کز سرجان برخیزم...روی سنگ.قبر خواجه نوشته شده،االبته در نسخه ی 

قزوینی نیامده یا بهتره بگم نیاوردتش!!!!!لذت ببرید،،،،،،شادی روح حضرت حافظ صلوات.

 

عزیزی دارم و دارم دعاها تا وصالش        

         

         سراپا آرزو دارم که باشد خوب حالش

 

زدم فالی به حافظ تا ببینم عاقبت را  

 

                        صد افسوسا ندیدم من وصالی را به فالش

 

نشد آن دلربا یار من و در انتظارش                

 

             اگر این جانم از جسمم رود عمرم حلالش

 

به عشقی پاک من را حکم فرمودند از اول        

 

         همان عشقی که کم باشد در این دنیا مثالش

 

به دستت یک نگاهی کن ببین مقصود خلقت      

 

                نباشد هرگز این دنیای بد با قیل و قالش

 

سه تا با چار تا رادور کن از خود تو مومن      

 

                        بیا با چشمِ بازی یار شو با او و آلش

 

اگرمرغ هوی یک لحظه آمد روی بامت  

             

              بزن صدها هِیش بشکن به سنگی پّر و بالش

 

بگیر این پند من هر وقت بودی پیش یارت      

       

                    نگو از خود بگو از یار و از حسن و کمالش

 

هر آن دشتی که در آن عشق باشد حکم فرما      

 

                        نباشد فرق بین شیر و خرگوش و غزالش

 

اگر دراول سالی کسی بشکاند یک دل      

 

                       اگر تا کعبه هم رفتش نباشد خوب سالش

 

اگر یک بی هنر صد گنج قارون داشت هرگز      

     

                        نیفزاید به قدرش ذره ای آن گنج و مالش 

 

خریدار کلامت نیست ، ای عاشق مگر یار      

 

                 تو هم هر لحظه یادش کن ازالآن تا وصالش

 

ترک من چون جعد مشکین گرد کاکل بشکند    

   

        لاله را دل خون کند،بازار سنبل بشکند

 

ور خرامان سرو گلبارش کند میل چمن          

 

            سرو را از پا دراندازد ،دل گل بشکند

 

تا هلال ابروی جانان ز چشمم دور شد        

 

          اندر این ره سیل ها باشد که صد پل بشکند

 

چون نسیم صبحگاهی پرده ی گل بر درد        

 

      خار غم اندر دل مجروح بلبل بشکند

 

حافظا این سّر وحدت را ز دست خود مده        

 

      تا خیال زهد و تقوا را توکل بشکند

 

منبع::حافظ نسخه ی قدسی

بعضی ها میگویند که خواجه شاگرد قاضی بیضاوی بوده،،نظر خود حضرت حافظ چیزی خلاف این حرفه

 

سرای مدرسه و بحث علم و طاق و رواق                   چه سود چون دل دانا و چشم بینا نیست

سرای قاضی یزد ارچه منبع فضل است                     خلاف نیست که علم نظر در آنجا نیست

منبع:قزوینی و غنی 

:::::علم فضل علمی هستش که اگر آن را ندانی ضرری نکردی و در عالم باقی ما را به دلیل نداشتن آن بازخواست نمی کنند

هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد      

 

       هر پاک روی که بود تر دامن شد

 

گویند شب آبستن و این است عجب  

 

          کو مرد ندید از چه آبستن شد

 

این رباعی رو خواجه به احتمال خیلی قوی برای حضرت مریم (س)گفته

منبع:خانلری_قزوینی_نیساری

 

 

مردی ز کننده ی در خیبر پرس    

 

           اسرار ازل ز خواجه ی قنبر پرس

 

گر تشنه ی فیض حق به صدقی حافظ  

 

      سرچشمه ی آن ز ساقی کوثر پرس

 

منبع:حافظ قزوینی و غنی_خانلری_نیساری 

 

در مذهب ما کلام حق ناد علیست          

 

     طاعت که بود قبول حق یاد علیست

 

ازجمله ی آفرینش کون و مکان        

 

           مقصود خدا علی و اولاد علیست

 

منبع:حافظ قدسی...نسخه زمان مظفرالدین شاه قاجار