میخورم خون و دل حسرت از این بی یاری

چه کنم ، چاره چه باشد که قضا شد کاری

باز کن سینه ی بی کینه ام و پاک ببین

که در آن نیست به جز خواهش یک دیداری

هر که بیمار شد ایّوب نخوانش ، ای دوست

شاید این اصل عذابست نه یک بیماری

نور ایمان نه به جادوست نه با آرایش

صورت خار ندارد خبر از گلذاری

بنده با بندگیش ، کافر و کفرش ، هم سو

طالب دین شده ای یا یکی از کفّاری

تا که از ساقه ی گل خار به دستت بنشست

نشو تسلیم به زخمی که رسید از خاری

آبرو را نکنی تخته ی آن بازی نرد

که در آن باخت و بُردت همه باشد خواری

شبهه در مال دقیقا مَثَل آن گنج است

که شده خانه ی یک عقرب و جای ماری

شوخی بیشتر از حد نکن ای رهرو عشق

از تو حیف است ببینند چنین رفتاری

عاشق از بخت شکایت کن و از یار نکن

منتظر باش و دعا کن که تو خود ناچاری