تو ای دل تا به کی یعقوب گونه عمر می بازی

به چوگانت بیا میدان و با این گوی کن بازی

نشستن با بدان غیر از بدی حاصل نمی دارد

بمان تنهای تنها و بخوان شعر و بزن سازی

تو از خاکی بمان خاکی نباش از مردمان شاکی

که جز چندی همه دارند خوی گرگی و بازی

جهان فانیست ای دانا نمیمانی تو هم چون او

بمان تا لحظه ی  رفتن کنار یار دمسازی

به آن روزی که ((ندعو کلّ اُناسِ))به مولاشان

بیار ایمان که با اینت سرا در فردوس اندازی

رضای خالقت در هر زمانی پیش رو باشد

که عالم بی رضای او ندارد ارزش غازی

چه زیبا عالمی دارد سکوتی از سر حکمت

بیا کمتر بنال ای دل که شاید یافتی رازی

نوای ساز ایرانی کند تاثیر در روحم

ندارد حس و احوالم نشان از راک و از جازی

تمام خوش نویسی مینشیند بر دلم اما

که این خط شکسته پیش چشمم دارد اعجازی

به این شعری که عاشق گفت،می آید به تحسینش

خداوند غزل ،حافظ،همان مجذوب شیرازی

کد خدای شعر ایران ،،حافظ است

شاعران را مثل سلطان ،،حافظ است

روی لبها شعر دیگر شاعران

آنکه شعرش هست در جان ،،حافظ است

بین این اسلام و ایمان فرق هاست

سالکی چون کوه ایمان ،،حافظ است

آسمان نظم دارد نجم ها

این مکان را ماه تابان،،حافظ است

شعر اگر چون کوه باشد در مثل

منتها و قلّه ی آن ،،حافظ است

بر کویر خشک روح و طبع من

آنکه باشد عین باران ،،حافظ است

حرف شعرم چیست؟ میگوید که عشق

از همان اول به پایان،،حافظ است

ای که داری دوست عاشق را،،بگو

کد خدای شعر ایران،،حافظ است

نمونه خط حضرت امیرالمومنین ع

یا حبیبی انّ عینی سوی توست

قبله گاهم هر زمانی کوی توست

پیش من خوش بو ترین عطری که هست

ای نگار بهترینم بوی توست

اعتبار مستی هر باده ای

قطره ای از آب حوض و جوی توست

برتر از صدها ثواب و کار نیک

یک نگاه ای شاه دل بر روی توست

جلوه ای از خلق و خوی کردگار

خوب میدانم که آن هم خوی توست

این جهان و آن سرا و روز حشر

بسته ی زنجیر تار موی توست

مرز بین کفر و ایمانی که عشق

حاصل یک غمزه ی جادوی توست

عاشقی چون بنده روزی تا نجف

چون بیاید مست جست و جوی توست

بی علی هستی ، تو را جانت چکار

دم زدن از دین و ایمانت چکار

خدمت شاهان نکردی یک زمان

آرزوی وصل سلطانت چکار

چشم دید یک چراغت نیست نیست

صحبت از آن ماه تابانت چکار

رنج ها کم برده ای ،ای دیو خو

خاتم سلطان سلیمانت چکار

اهل عقل و فکر و دانش نیستی

جّر و بحث و اصل و برهانت چکار

در پی دارو نرو چون در دلت

مرده ای و لطف درمانت چکار

خلق و خویت مثل حیوانست و جِن

حور همچون ماه و انسانت چکار

نیستی عاشق،تو ای عاشق بگو

دیدن معشوق پنهانت چکار